ข้ามไปเนื้อหา

ปัญจศีล (การเมือง)

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ตราปัญจศีลที่ประกอบด้วยสัญลักษณ์ 5 ประการของปัญจศีล
ครุฑปัญจศีล สัญลักษณ์ในตราแผ่นดินของอินโดนีเซีย

ปัญจศีล หรือ ปันจาซีลา (อินโดนีเซีย: Pancasila) เป็นคำที่มาจากภาษาชวาโบราณที่รับมาจากภาษาสันสกฤต หมายถึงหลัก 5 ประการที่เป็นปรัชญาแห่งรัฐของอินโดนีเซีย คือ

  • ความเชื่อในพระเจ้าสูงสุดเพียงองค์เดียว (อินโดนีเซีย: Ketuhanan Yang Maha Esa; เกอตูฮานันยังมาฮาเออซา) สัญลักษณ์เป็นรูปดาวบนพื้นดำ
  • มนุษยนิยม (อินโดนีเซีย: Kemanusiaan Yang Adil dan Beradab; เกอมานูซียาอันยังอาดิลดันเบอราดับ) สัญลักษณ์เป็นรูปโซ่บนพื้นแดง
  • ชาตินิยมแห่งความเป็นอินโดนีเซีย (อินโดนีเซีย: Persatuan Indonesia; เปอร์ซาตูวันอินโดเนซียา) สัญลักษณ์เป็นรูปต้นบันยังซึ่งเป็นมะเดื่อพื้นเมืองชนิดหนึ่ง
  • หลักการแห่งประชาธิปไตยที่อำนาจอธิปไตยเป็นของปวงชน (อินโดนีเซีย: Kerakyatan Yang Dipimpin oleh Hikmat Kebijaksanaan, Dalam Permusyawaratan dan Perwakilan; เกอรากียาตันยังดีปิมปินโอเละฮ์ฮิกมัตเกอบีจักซานาอัน ดาลัมเปอร์มูชาวาราตันดันเปอร์วากีลัน) สัญลักษณ์เป็นรูปหัวควาย
  • ความยุติธรรมในสังคมสำหรับชาวอินโดนีเซียทั้งหมดโดยเท่าเทียมกัน (อินโดนีเซีย: Keadilan Sosial bagi seluruh Rakyat Indonesia; เกออาดีลันโซซียัลบากีเซอลูรุฮ์รักยัตอินโดเนซียา) สัญลักษณ์เป็นรูปรวงข้าวและดอกฝ้าย

หลักการนี้กำหนดโดยซูการ์โน ในการกล่าวสุนทรพจน์เมื่อ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2488 ต่อคณะกรรมการสืบสวนเพื่อความเป็นเอกราช[1] หลักปัญจศีลนี้ได้ถุกรวมเข้ากับรัฐธรรมนูญของสาธารณรัฐเมื่อ พ.ศ. 2521 โดยก่อนหน้านี้จะกล่าวถึงในรัฐธรรมนูญเพียงกว้าง ๆ ต่อมาในปี พ.ศ. 2528 ทุกองค์กรและพรรคการเมืองถูกบังคับให้รับหลักปัญจศีลเป็นอุดมการณ์เดียว ทั้งนี้ ซูฮาร์โตได้เรียกประชาธิปไตยของอินโดนีเซียว่าประชาธิปไตยแบบปัญจศีล แต่การนำหลักปัญจศีลมาตีความของซูฮาร์โต ทำให้หลักปัญจศีลหมดความน่าเชื่อถือก่อนที่ซูฮาร์โตจะหมดอำนาจใน พ.ศ. 2541 แต่ยังเป็นปรัชญาแห่งรัฐของอินโดนีเซียจนถึงปัจจุบัน

กลุ่มมุสลิมอนุรักษนิยมไม่เห็นด้วยกับหลักปัญจศีลเพราะเห็นว่าเป็นการนำสิ่งที่สร้างขึ้นโดยมนุษย์มายกย่องให้สูงกว่าอัลกุรอาน เช่นกลุ่มเจไอ และดารุลอิสลาม[2]ซึ่งต้องการให้อินโดนีเซียเป็นรัฐอิสลามจึงไม่เห็นด้วยกับหลักปัญจศีล ใน พ.ศ. 2491 เกิดความรุนแรงต่อต้านหลักการของสาธารณรัฐใหม่จนกลายเป็นสงครามกลางเมืองมีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก[3]

อ้างอิง

[แก้]
  1. Neher, Clark D (1974). Smith, Roger M (บ.ก.). Southeast Asia: Documents of Political Development and Change. Cornell University Press. pp. 174–183. ISBN 0-8014-0797-4.
  2. Recycling Militants in Indonesia: Darul Islam and the Australian Embassy Bombing. Asia Report N°92 (Report). International Crisis Group. 22 กุมภาพันธ์ 2005.
  3. Anthony, Paul (4 ธันวาคม 2003). "Enduring the Other's Other". The Straits Times.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]